Voorzichtige dankbaarheid

Op het moment dat ik dit schrijf loopt de maand oktober alweer op zijn eind. 2 jaar geleden zat ik in de verwoestende ravage die de leegte van haar dood veroorzaakte. De weken van het waken zaten erop: waar ik aan de ene kant overleefde en mijn wereld stil stond, maar waar ik nog nooit zo volledig in het nu heb geleefd. Waar ik elk moment bewust en onbewust in mijn vezels opsloot, soms tegen beter weten in. Waar haar daadwerkelijke dood – het stoppen met het kloppen van haar hart – enkele seconden duurde, zo eindeloos was de leegte die ze achterliet. 

De allereerste keren na haar dood, na een paar uur wakker worden in een wereld waar ze niet meer leefde. Onder de douche stappen en mezelf forceren om te bewegen.
Om door te gaan. Te eten, te praten, te huilen, te vloeken, te leven. 

Keuzes die volgde: haar weer zien de volgende dag en de dag erop en die dag daarop, gevolgd door een moment dat het misschien beter was om haar niet meer te zien.
Afwegen of ik wilde spreken op haar uitvaart, mijn naam op de rouwkaart zien, eindeloos jurken bestellen en uiteindelijk toch uitkomen bij één van de eerste jurken die ik vond.

De condoleance en haar uitvaart: waar alles in mij schreeuwde dat ik daar niet hoorde te zijn maar er was geen andere plek op deze wereld waar ik wilde zijn. 

Haar spulletjes uitzoeken, opruimen en weggooien. De ruimte waarin ze zo levend was, werd steeds leger en kleiner, totdat het langzaam verdween. Al het fysieke, het bewijs dat ze hier was, op deze wereld glipte door mijn vingers. En er was niks wat ik hier tegen kon doen.

Waar ik 2 jaar geleden in de oorverdovende stilte van haar overlijden zat, zo zit ik nu achter de laptop aan de keukentafel.
Een potje trots te zijn in mijn Rouwen & Vieren Amersfoort trui. 

Waar ik 100% achter het ‘vieren’ aspect van de kas sta en ik dit met heel mijn hart kan overbrengen, worstel ik zelf, hoe tegenstrijdig ook, met de zingeving van haar dood. 

Ik wilde vasthouden aan het gegeven dat het leven rond deze rouw op den duur weer groter wordt. De rouw zal nooit kleiner worden. Waar de rouw in eerste instantie alles in beslag neemt, komt er langzaam meer ruimte voor leven. Dat was ergens geruststellend, maar het helemaal geloven kon ik niet. 

2 jaar geleden schreef ik dat ik de reden niet begreep, dat zij stierf en ik verder moest leven in een wereld zonder haar. Ik schreef dat ik voelde dat dit niet voor niets zou zijn, er moest een reden zijn voor dit verdriet, voor mijn verlies.
En zo zit ik vandaag achter mijn laptop, in mijn Rouwen & Vieren Amersfoort trui, onderdeel van het kernteam in Amersfoort. Ik kijk of er nog mailtjes van vrijwilligers binnen zijn gekomen en of ik nog aanmeldformulieren moet verwerken.

Voorlopig niet dankbaar voor deze rouw en dit verdriet, niet dankbaar voor het leven dat haar verliet. Maar voorzichtig dankbaar voor de route die ik neem door haar. Dankbaar voor het leven wat inderdaad langzaam weer groter wordt. 

Waar leegte was, is leven gekomen.