”Heb je het al een plekje kunnen geven? Je moet het verwerken.”

Kut quotes.. ik pak de koe maar gewoon bij de horens want er zijn er een paar die scherp binnen komen. Wij mensen willen graag helpen, iets ”beter” maken en oplossen. Laten we eerlijk zijn: pijn en verdriet zijn in deze maatschappij ongemakkelijk. Ook ik weet hoe moeilijk het is om de juiste woorden te vinden voor mensen in rouw, ook ik maakte me schuldig aan goed bedoelde woorden waarvan ik nu zou willen dat ik ze terug kon nemen. Tot ik zelf diepe rouw ervoer, was ik me niet bewust van bepaalde zinnen: “Heb je het al een plekje kunnen geven?” “Je moet het verwerken”.

Vooral het ”moeten verwerken” wekt de indruk dat je het achter je kan laten. Alsof rouw een toets is; je leert de stof, maakt de toets, krijgt een voldoende en dan is het klaar, weer door met het leven.
Zo werkt het niet.

Rouw verandert je: de kijk op de wereld, misschien de manier waarop je naar jezelf kijkt. Waar rouw in eerste plaats alles consumerend is: het is de wereld geworden. Zal het leven daar omheen na verloop van tijd weer groter worden. Maar de rouw, het verlies van iets of iemand blijft, als een wond die langzaam heelt maar waarvan er altijd een litteken zichtbaar blijft.

Je hoeft het niet te vergeten, je hoeft het niet achter je te laten en het te verwerken, je mag het meenemen de rest van je leven. Het mag onderdeel zijn van wie je bent.

Als er geen woorden te vinden zijn voor iemand in rouw, voel geen druk om wat te zeggen, wees er in stilte, dat de persoon in rouw er kan zijn met alles wat er op dat moment is. Iets wat alle vrijwilligers in de kas met liefde willen uitdragen.