SHANNON SCHRIJFT
‘Grief is just love with no place to go’
Het was een koude, druilerige decemberavond. De Rouwen en Vierenkas draaide net een paar dagen op volle toeren. Een uitgaansavond realiseerde ik me, toen de avond zijn intrede maakte en ik uitbundige geluiden begon te horen. Geluiden van gezelligheid die de kas in sijpelde bij het opengaan van de deur. De kas staat beschut achter de Onze Lieve Vrouwetoren, op loopafstand van kroegen en restaurantjes, midden in het centrum van Amersfoort.
Het deed me denken aan hoe mooi symbolisch dit eigenlijk is. Een fysieke plek voor rouw, midden in de stad, midden in het dagelijkse leven, midden in de hectiek van alledag.
Je bezocht de kas alleen, bij toeval vertelde je later. Je was een biertje gaan drinken met vrienden in de stad en je was tegen de kas aangelopen. Een jonge man. Ik begroette je om je te laten merken dat ik je zie en dat je welkom bent op deze plek. Onbewust en op gevoel ‘koos’ ik ervoor om je even te laten zijn in de kas.
Je was stil en kwam al lopend terecht bij een groepje mensen die met zijn vieren de kas bezochten. Ik schatte ze van dezelfde leeftijd en ze maakte luchtig contact met je. Van een afstandje observeerde ik dit. Op het moment dat ik de emoties voelde opkomen ben ik naast je gaan staan, zonder iets te zeggen. De man in het groepje vroeg aan je wie je verloren bent.
Terughoudend en voorzichtig begon je over haar te vertellen: over een lange 7 jaar durende strijd; een ziekteproces en dat ze er 2 weken geleden geen zin meer in had. De moeder van een goede vriend. Dikke tranen, ik voelde een groot verdriet. Ik pakte de doos tissues die het dichtst bij stonden en hield de doos voor je zodat je een tissue kon pakken.
Je kreeg woordelijk steun van het groepje mensen dat zich om jou bekommerde. Je leek de tranen lastig te vinden, onverwacht. Zonder dat je de woorden daadwerkelijk uitsprak kreeg ik het gevoel dat je iets van dit verdriet, deze rouw vond. Weerstand tegen de tranen omdat deze tranen niet de bedoeling waren? Je was een biertje gaan drinken met vrienden, iets gezelligs waarbij verdriet en rouw ongepast zijn? Of omdat de persoon die je verloren bent geen familie van je was?
Ik gaf aan dat het moedig van je is om daar op dat moment te zijn omdat het verlies zo ongelooflijk vers is. Ik probeerde je ervan te verzekeren dat deze reactie er echt mag zijn, dat hier niks mis mee is.
Het bleef een druilerige decemberavond maar net wat minder koud. Je praatte nog wat met dit groepje onbekende mensen die ineens geen vreemden meer leken te zijn. De gemene deler te midden van deze mensen: rouw, zorgde voor verbinding. Verbinding tussen mensen die getroffen zijn door dit kille, onvermijdelijke lot. Met een eigen verhaal, een eigen verlies en door het delen van dit verdriet ontstond er warmte. Ik wil graag geloven dat deze warmte de overgebleven liefde was.
‘Grief is just love with no place to go’ – Jamie Anderson
Ik gaf aan dat het moedig van je is om daar op dat moment te zijn omdat het verlies zo ongelooflijk vers is. Ik probeerde je ervan te verzekeren dat deze reactie er echt mag zijn, dat hier niks mis mee is.