Geboortemaand

Bij verjaardagen horen cadeautjes, ik kan oprecht blij worden om het perfecte cadeautje voor iemand te vinden. Misschien vind ik dat nog wel leuker dan zelf cadeautjes krijgen.

In het eerste jaar na haar overlijden, zocht ik naar andere vormen om wat met die liefde te doen.

Ik wilde stilstaan bij haar geboortemaand.

Ik herinnerde me een kaartje in een la, zo eentje die je vast kan maken aan een cadeautje of een bos bloemen. Toen ik het kaartje opdook in een soort van rommel la zag ik dat er een rood glimmend hartje was gedrukt op het puntje boven de i. Perfect want ik maak hartjes in de teksten die ik over en aan haar schrijf, waarna ik de hartjes met rode pen in kleur.
Op het kaartje schreef ik een tekst die ik was tegengekomen en die me raakte. Ook schreef ik een belofte aan haar, maar misschien wel het meeste aan mezelf.
Ik knoopte het kaartje aan de bos bloemen, zoals je een bos bloemen geeft om iemand te feliciteren.

Ik kon haar niet feliciteren.

Bij het naderen van haar geboortemaand, in het tweede jaar na het overlijden, liep ik langs de kaartenrekken in de lokale boekhandel. Ik probeerde mijn hoofd uit te zetten en te voelen wat kloppend was. Na het eerste bezoek en twijfels of ik een betere kaart zou vinden ging ik terug naar de boekhandel voor de kaart met een roze hartjes ballon en de salie groene envelop. Als ik geen rode hartjes gebruik dan zijn het roze hartjes, door de kleur van één van haar truien: roze.

De kaart voelt als een soort geperst karton en op de achterkant staat, zag ik later bij het schrijven, dat de kaart gemaakt is van natuurlijke vezels. Van een bijzondere milieuvriendelijke plant van Hollandse bodem. Toepasselijk wel, want ze rust op een natuurbegraafplaats.

Perfecte en toepasselijke kaartjes, maar er is niks aan deze rouw wat perfect of toepasselijk is. Er is niks wat juist voelt, maar voor heel even in alle stormen was er rust.

Bij verjaardagen horen cadeautjes, bij deze geboortedagen nu ze hier niet meer fysiek is, hoort rouw maar is het ‘cadeautje’ misschien wel dat ik op deze dagen zo goed mogelijk voor mezelf zorg.

En zo ging ik op haar tweede geboortedag sinds het overlijden naar haar toe, de geschreven kaart in mijn tas, die ik voorlas. Ik nam de tijd om de gekochte bloemen zo mooi mogelijk op haar graf te leggen, ik at een taartje en voelde de warmte van de zon op mijn gezicht. En voor heel even, een momentje, was het goed. Hoe rouw kloppend kan voelen.