September: een ode aan mijn rouw een ode aan schrijven, over rouwen en vieren.

Schrijven was als kind al een uitlaatklep. Papier oordeelt niet, papier heeft geen mening en geeft troost. Op papier kan je kwijt wat je soms niet hardop durft te zeggen.

Ik gebruikte woorden om gesproken zinnen vast te leggen, om interactie als een soort filmpje af te kunnen spelen in mijn hoofd als ik het zou teruglezen, om hele mooie, verbazingwekkende momenten waar ik geen foto van kon nemen, te vangen. Maar ook om lastige, verdrietige momenten een plek te geven.
Om haar in woorden even los te kunnen laten, om zelf op te laden zodat ik haar later weer volledig vast kon pakken.

Onbewust gebruikte ik woorden om haar levendigheid vast te houden, zodat ik dat nooit meer kwijt zou raken.

11 maanden geleden liet ze het leven los, dus ik schreef.

Ik schreef als nooit tevoren, ik schreef om alle emoties en gevoelens de ruimte te geven, om ze allemaal te zien en te horen. Ik schreef om mijn hoofd het gevoel van grip terug te geven, om mijn lijf een vorm van veiligheid te bieden en om mijn hart te laten schreeuwen.

Ik verzamelde woorden op verschillende plekken: op kladjes in huis, in mijn notes app op mijn telefoon en ik legde een notitieboekje op mijn nachtkastje. Houvast kreeg ik door een invulboek met gerichte vragen die ik kon beantwoorden. Toen de woorden dreigde op te raken maar er veel emoties bleven, volgde ik een mini-schrijfcursus om deze rouw te onderzoeken. Ik zocht in mij taal om te zeggen wat anders onverwoordbaar bleef. In die rouw vond ik liefde en dankbaarheid.
Er kwam een notitieboek over rouw om grotere stukken tekst in kwijt te kunnen en zelfs op mijn huid in de vorm van een tatoeage.

Nu in deze laatste paar dagen van september, ”die” 12e maand, wilde ik schrijven over de dankbaarheid, maar ik leg mijn hart een onmogelijke taak op. Ik worstel met de andere kant van rouw.

Dus ik schrijf om je te zeggen dat ik je ontiegelijk mis, dat er nog veel te veel liefde over is. Dat ik dankbaar ben dat ik nooit meer terug zal gaan naar de persoon wie ik was voor jou, maar dat ik heimwee heb naar wie ik was door jou.

Dus ik schrijf, zodat je blijft, een beetje dichter bij mij.